JOY

Hoe is het mogelijk dat ik vroeger dacht dat het leven simpel was? Ik herinner me dat ik in mijn tienerjaren regelmatig tegen mijn ouders zei: "ik maak me eigenlijk nooit ergens zorgen over" en "ik pieker nooit", "nee hoor, met mij gaat het altijd goed!" Het ging zo ver dat mijn vader zich zelfs zorgen ging maken, ik gedroeg me wel heel onbezorgd. Ik voelde me vrijwel altijd gelukkig, altijd happy, met een lach op mijn gezicht.

De laatste tijd spoken er andere beelden door mijn hoofd. Ik kijk nu terug op mijn onbezorgde tienerjaren, jaren vol vreugde en plezier, vol stabiliteit ook. Het leven had vaste vormen, elke dag school, 's avonds een uur studeren (of iets wat daar op lijkt), onbelast in het weekend. Ik denk dat 'onbelast' het beste woord is wat mijn tienerjaren omschrijft. Op dit moment voel ik me van alles, behalve 'onbelast'. Ik ben nog steeds blij, gelukkig. Wanneer iemand me vraagt hoe het met me gaat, zal ik nog steeds zeggen "het gaat goed met mij!" Ik zal er bij glimlachen, de ander peinzend aankijken. Maar het "met mij gaat het altijd goed", het onbezorgde, dat is van me af gegleden. Mijn dagen zijn gevuld met overpeinzingen, drukte, zorgen. Er leven vragen in mijn hart. Vragen over de keuzes die ik maak, vragen over de keuzes die ik niet maak. Soms is het enige wat ik wil even heel diep inademen, om vervolgens alle zorgen uit mijn hoofd & hart te zuchten. Maar zo makkelijk is het leven niet.
De afgelopen weken heb ik veel verdriet, heel veel verdriet gezien. Wist je dat je verdriet kunt proeven? Wist je dat verdriet door je lichaam heen kan tintelen? Ik heb het gezien, geproeft, gevoeld tot diep in mijn hart. Ik heb mensen zien vechten. Nog nooit heb ik zoveel levenskracht gezien als de afgelopen weken. Zo'n kracht om te vechten, te vechten tegen iets dat de dood heet. Vergeleken bij wat ik gezien heb, is mijn leven blij, gelukkig en onbezorgd. Vergeleken bij wat ik gezien heb.. Soms kan ik er geen woorden voor vinden. Wat ik zag, was vertrouwen, doorzettingsvermogen, blijven hopen, blijven geloven en vooral blijven vechten. Ondanks verlies, ondanks pijn, ondanks verdriet, ondanks wanhoop, toch een glimlach om de lippen.
Terug naar de vragen die er leven in mijn hart. Terug naar de strijd die ik mag strijden in dit leven. Afgelopen zondag heb ik het veel gehoord: "Welkom in de goede strijd!" Het leven is strijden, het leven is glimlachen, ondanks pijn. Het leven is omhoog kijken, vertrouwen. Neem deze woorden met je mee de komende dagen, en leef mét die glimlach, die glinstering in je ogen:

Johannes 14:27 "Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u; niet zoals de wereld die geeft, geef Ik die u. Laat uw hart niet in beroering raken en niet bevreesd worden"

Alle liefs en wijsheid toegewenst